سوال :معنی کلمه هو چیست؟ و چه  سری در این کلمه نهفته است که دراویش با ذکر مدام این کلمه تیغ, شمشیر, عقرب و شیشه و ... به بدنشان فرو می برند و می خورند وچیزیشان نمی شود و یا با ذکر جمله هو یا علی, هو علی و مدد از خود بیخود می شوند؟
پاسخ :در پاسخ به این پرسش به چند نکته اشاره می شود:
1. کلمه  هو  در لغت به معنای  او  است که به سوم شخص فرد اطلاق می شود.
2. کلمه  هو  در اصطلاح عرفانی عبارت است از:   مقام ذات خداوند که شامل همه کمالات وجودی است, عرفا ذات را غیب الغیوب می نامند.
علامه طباطبایی در ذیل آیه 552 سوره بقره می فرمایند:
  در معنای جمله   الله لا اله الا هو , ضمیر هو به الله برمی گردد که گفتیم ذات شامل همه کمالات است لکن چون در اثر کثرت استعمال, نام خدای تعالی شده, تنها بر ذات دلالت می کند. )تفسیر المیزان, علامه محمد حسین طباطبایی, ج2, ص105, دفتر انتشارات اسلامی  قم(
3. نکته شایان ذکر این است که معارف بلند عرفانی را باید از باورها و عملکرد صوفیه و فرقه های دراویش تفکیک کرد. بسیاری از کسانی که لفظ   هو  را به کار می برند صرفا لقلقه زبان است و بویی از معنای ژرف آن نبرده اند و معرفت کافی نسبت به آن ندارند.
4. انجام کارهای عجیب و غریب توسط گروههای اشاره شده چون خوردن شیشه و ... محصول پرورش توانایی ها و مهارتهایی در خودشان است. آنها با تمرین و انجام برخی از ریاضت ها به چنین مهارت هایی دست می یابند و هیچ ارتباط خاصی با گفتن ذکر کلمه هو ندارد و با اموری چون کرامات اولیای خدا و معجزه امامان و پیامبران تفاوت ماهوی دارد.
شاهد بر این مطلب این است که بسیاری از دیگر فرقه های صوفیه هستند که این اذکار را مرتب بر زبان تکرار می کنند ولی فاقد چنین مهارت ها و توانایی هایی هستند.
در ضمن بسیاری از این کارها برخلاف عقل, شریعت و دین است و خداوند از انجام آنها نهی فرموده است چرا که مسیر زندگی را به جای حرکت به سوی تعالی در جهت انحطاط سوق می دهد و به نوعی سرگرمی باطلی گرفتار می سازد.