سوال :برخی اهل سنت حدیثی را از پیامبر)صلی الله علیه( مطرح می کنند به عنوان  عشرة مبشرة  که وعده بهشت به این ده نفر داده شده است. آیا چنین چیزی واقعیت دارد؟
پاسخ :در مسند احمدبن حنبل آمده است:عن عبدالرحمن بن حمید عن ابیه عن عبدالرحمن بن عوف, ان النبی)صلی الله علیه( قال :  ابوبکر فی الجنة و عمر فی الجنة و علی فی الجنة و عثمان فی الجنة و طلحه فی الجنة و الزبیر فی الجنة و عبدالرحمن بن عوف فی الجنة و سعدبن ابی وقاص فی الجنة و سعیدبن زید فی الجنة و ابوعبیدة بن الجراح فی الجنة   مسند احمد, ج 1, ص 391   سنن ترمذی, ج 31, صص 281 و 381.  عبدالرحمن عوف از قول پیامبر)صلی الله علیه( نقل کرده است:  ابوبکر در بهشت است, عمر در بهشت است, علی در بهشت است, عثمان در بهشت است, طلحه در بهشت است, زبیر در بهشت است, عبدالرحمن بن عوف در بهشت است, سعدبن ابی وقاص در بهشت است, سعیدبن زید در بهشت است, ابوعبیده بن الجراح در بهشت است!!
 بررسی سند روایت
 سند روایت عشرة مبشرة به دو نفر می رسد.  سعیدبن زید  و  عبدالرحمن بن عوف  و از غیر این دو نفر چنین روایتی نقل نشده است و هر دو نفر آنها از کسانی هستند که جزو عشرة هستند!!
 روایت  عبدالرحمن بن عوف  تنها از طریق  عبدالرحمن بن حمید  از پدرش حمیدبن عبدالرحمن زهری نقل شده  این سند باطل است به جهت این که حمیدبن عبدالرحمن صحابی نبوده و تابعی بوده و عبدالرحمن بن عوف را درک نکرده بود چون او در سال 501 ه.ق در سن 37 سالگی فوت کرده بنابراین وی متولد سال 23 ه.ق است که سال وفات عبدالرحمن بن عوف است و یا یک سال پس از آن, به همین جهت  ابن حجر  روایت حمید را از عمر و عثمان منقطع می داند.
 روایت  سعیدبن زید , در کوفه و معاصر با معاویه اظهار شده است, سؤال جدی در اینجا این است که اگر این صحابی روایت را از پیامبر شنیده چرا نقل آن را تا زمان معاویه به تأخیر انداخته است؟! در حالی که در زمان های قبل یعنی زمان خلیفه اول و دوم نیاز بیشتری به این حدیث بود.
 از سوی دیگر این روایت را چرا خلیفه اول و دوم در اثبات حقانیت و خلافتشان برای دیگران نقل نکرده اند؟!
 و از سوی دیگر در این روایات نامی از هیچ یک از صحابه والا مقام مانند: سلمان, ابی ذر, عم ار و مقداد نیامده, در حالی که در کتاب های اهل سنت راجع به اهل بهشت بودن این بزرگواران روایات متعددی نقل شده است.
 
  بررسی متن روایت 
 در متن این روایات ابهامات و تأملات فراوانی وجود دارد که به برخی از آنها اشاره می شود:
 1. چگونه ممکن است همه این افراد در بهشت باشند, با وجود اختلاف و مخالفت های آشکاری که میان آن ده نفر در تاریخ ثبت شده است؟! به گونه ای که طلحه و زبیر به جنگ امام علی)علیه السلام( اقدام می کنند.
 2. بسیاری از شخصیت های مهاجرین و انصار بر علیه عثمان خروج کردند و برخی قصد جان وی را کردند و برخی به قتل او راضی بودند و پس از قتلش تا سه روز به جسدش بی احترامی کردند و دفن نشد, چگونه می شود برای کسی که از سوی پیامبر بشارت داده شده به بهشت, بزرگانی از صحابه چنین رفتاری کنند؟!
 چگونه عبدالرحمن بن عوف که این روایت به وی نسبت داده شده در روز شورا بر علی)علیه السلام( شمشیر می کشد و می گوید بیعت کن و الا تو را می کشیم؟!
 و آیا همین عبدالرحمن بن عوف نیست که پس از شورش مسلمین بر علیه عثمان, به علی)علیه السلام( می گوید: اگر مایلی شمشیرت را بردار و من شمشیرم را برمی دارم و به سراغ عثمان می رویم و قسم خورد تا زنده است با عثمان سخن نگوید و از بیعتش با عثمان به خدا پناه برد و وصیت کرد عثمان بر جنازه اش نماز نخواند و عثمان او را به نفاق متهم می کرد و منافق می خواند؟ آیا این مسائل با صحت این روایت سازگار است؟! ر.ک: انساب الاشراف, ج 5, ص 75   العقد الفرید, ج 2, ص 852 و 162 و 272   تاریخ ابی الفداء, ج 1, ص 661. و آیا ابوبکر و عمر که به بهشت بشارت داده شده بودند همان کسانی نبودند که حضرت صدیقه طاهره)سلام الله علیه( از دنیا رفت در حالی که از آنان ناراحت بود؟!
 در صحیح بخاری آمده است:
 فَوَجَدَت فَاطِمَةُ عَلَی أبِی بَکرِ فَهَجَرَتهُ فَلَم تُکَلِّمهُ حَتی تُوُفِیَّت فَلَمَّا تُوُفِیَّت دَفَنَهَا زَوجُهَا عَلیٌّ لَیلاً وَ لَم یُؤذَن بِهَا أبابَکرِ   صحیح بخاری, ج 5, ص 28   المغازی صحیح مسلم, ج 5, ص 351   کتاب الجهاد والسیر.  فاطمه)سلام الله علیه( بر ابوبکر غضب کرد و از او کناره گیری کرد تا از دنیا رفت و برای تشییع جنازه اش هم اجازه حضور ابوبکر را نداد .
 این در حالی است که از مقامات خلیفه خواندن نماز بر میت بوده است و عدم اجازه حضرت زهرا)سلام الله علیه( اعلام مخالفت صریح و عدم رضایت ایشان تا آخر عمرشان می باشد.
 صحیح مسلم نقل می کند:
 قالَ رسولُ اللهِ)صلی الله علیه(: إنَّ فِی أصحَابی إثنَا عَشَرَ مُنَافِقاً ثَمَانِیَّةٌ مِنهُم لا یَدخُلُونَ الجَنَّةَ حَتی یَلِجَ الجَمَلُ فی سَمِّ الخِیَاطِ   صحیح مسلم, ج 8, ص 221.  همانا در اصحاب من دوازده منافق وجود دارد که هشت نفر از آنان امکان ورود به بهشت را ندارند مگر اینکه شتر ) )یا طناب کلفت ( ( از سوراخ سوزن عبور کند . )یعنی محال است(
 چرا عمربن الخطاب مرتب از حذیفةبن یمان که آگاه به اسامی منافقین بود مکرر می پرسید:
 تو را به خدا قسم می دهم  آیا اسم من جزء آن گروه منافقین هست؟
 چرا هیچ گاه حذیفةبن یمان او را تبرئه نکرد؟!
 ترس عمر به چه خاطر بود؟!
 آیا طلحه و زبیر همان دو نفری نبودند که در قتل عثمان شرکت داشتند و بر او سخت گرفتند و آنچنان بودند که امیرالمؤمنین)علیه السلام( فرمود:
 ... و هما یریدان الامر لانفسهما و کانا اول من طعن و آخر من اَمَر, حتی اراقا دمه   طلحه و زبیر کمترین کارشان آن بود که بر عثمان یورش برند و او را برنجانند و ناتوانش سازند, پس مردم را علیه او جمع کردند و راه نفسش را تنگ نمودند و آن دو خلافت را برای خود می خواستند و آن دو نخستین کسانی بودند که بر او )عثمان( عیب گرفتند و آخرین کسانی بودند که امر نمودند تا اینکه خونش را ریختند؟!
 آیا اینها با تصدیق این روایت جمع می شود؟! منزه است خداوندی که در بهشت خود ظالم و مظلوم, قاتل و مقتول را گرد هم جمع کند, این چیزی جز دروغ نیست. ر.ک: الغدیر, ج 01, 821 - 321.