سوال :چرا شیعه در سوگ اولیای الهی عزاداری می کند؟
پاسخ :گریه بر اولیای الهی خصوصاً بر سالار شهیدان اباعبدالله الحسین)علیه السلام( موافق با عقل سلیم بوده و دارای آثار و فواید بسیاری است که به برخی از آنها اشاره می کنیم:
 1. گریه بر اهل بیت خصوصاً امام حسین)علیه السلام( از مظاهر محبت به آنان است که خداوند متعال به آن امر نموده و نیز عقل آن را تأیید می کند.
 2. اشک بر اهل بیت خصوصاً امام حسین)علیه السلام( از مصادق تعظیم شعائر الهی است, زیرا با این عمل در حقیقت شعارهای آن حضرت را به پا می داریم.
 3. گریه بر امام حسین)علیه السلام( در حقیقت توبه و انابه به سوی خداوند و تمام خوبی هاست, زیرا گریه بر امام حسین)علیه السلام( جهت شخصی ندارد, بلکه به این دلیل است که او فرزند رسول خدا)صلی الله علیه( و دارای تمام خوبی هاست که در راه احیای دین الهی مظلومانه به شهادت رسیده است. پس گریه برای چنین افرادی انابه و بازگشت و ارتباط با خوبی هاست. در روایات اسلامی آمده است: هر کس بر امام حسین)علیه السلام( گریه کند یا بگریاند یا خود را گریان نشان دهد )تباکی کند( بهشت بر او واجب می گردد, زیرا این گونه گریه با این گرایش در حقیقت توبه و انابه و رجوع به خداوند متعال است.
 4. انسان تا به باطن خود رجوع نکرده و از آن طریق با ولی خدا خصوصاً امام حسین)علیه السلام( ارتباط پیدا نکند, دلش نمی شکند و اشکش جاری نمی گردد, پس گریه بر امام حسین)علیه السلام( در حقیقت ارتباط از راه باطن بین وجودی محدود با وجودی بی کران و نامحدود است.
 5. گریه بر مظلوم, انسان را مدافع مظلوم خواهد کرد, خصوصاً کسی که معصوم بوده و امام و وصی و جانشین صاحب شریعت باشد, که در این هنگام انسان مدافع شریعت خواهد شد. همچنین با دیدن مظلومی به فکر دفاع از او بر خواهد آمد, از همین رو می بینیم که شیعیان برای بهره برداری از این اکسیر عظیم همواره در طول تاریخ حمایتگر مظلومان بوده اند.
 6. گریه بر ولی خدا خصوصاً امام حسین)علیه السلام( آرام بخش قلب های سوخته ای است که به جهت مصائبی که بر آن حضرت)علیه السلام( وارد شده آتش از آن شعله ور شده و با این قطره های اشک مرهمی بر دل سوخته عاشقان آن حضرت خواهد بود.
 7. اشک, خصوصاً برای اولیای الهی سبب رقت قلب شده و قساوت را از انسان دور می کند و زمینه را برای ورود انوار خداوند در دل انسان فراهم می سازد, زیرا اشک توجیه شده صیقل دهنده ی زنگار دل است.
 8. اشک بر امام حسین)علیه السلام( در حقیقت مبارزه ی منفی و عملی با حاکمان جائر است, که با این عمل وانمود می کنند که از رفتار آنان بیزارند, همان گونه که حضرت زهرا)سلام الله علیه( بعد از وفات پدرش رسول خدا)صلی الله علیه( و بعد از واقعه  سقیفه  گریه های فراوانی کرد, تا از جهتی به مردم بفهماند که برای چه دختر رسول خدا ناراحت است و می گرید؟ با آن که اهل بیت)علیهم السلام( الگوی صبر و مظهر بردباری و استقامت و شکیبایی اند.
 دکتر تیجانی تونسی که از جمله علمای اهل سنت بوده و مدتی است که شیعه شده درباره ی گریه بر اولیای الهی خصوصاً امام حسین)علیه السلام( می گوید: ... با دوستم به کربلا مسافرت کردیم و در آن جا به مصیبت سرورمان حسین - مانند شیعیان - پی بردم و تازه فهمیدم که حضرت حسین)علیه السلام( نمرده است و این مردم بودند که ازدحام می کردند و گرداگرد آرامگاهش پروانه وار می چرخیدند و با سوز و گدازی که نظیرش هرگز ندیده بودم گریه می کردند و بیتابی می نمودند که گویی هم اکنون حسین)علیه السلام( به شهادت رسیده است. و سخنرانان را می شنیدم که با بازگو کردن فاجعه کربلا, احساسات مردم را برمی انگیختند و آنان را به ناله و شیون و سوگوا می دارند و هیچ شنونده ای نمی تواند این داستان را بشنود و تحمل کند, بلکه بی اختیار از حال می رود. من هم گریستم و گریستم و آن قدر گریستم که گویی سال ها غصه در گلویم مانده بود, و اکنون منفجر می شود.
پس از آن شیون, احساس آرامشی کردم که پیش از آن روز چنان چیزی ندیده بودم. تو گویی در صف دشمنان حسین)علیه السلام( بوده ام و اکنون در یک چشم بر هم زدن منقلب شده بودم و در گروه یاران و پیروان آن حضرت که جان خود را نثارش کردند, قرار می گرفتم. و چه جالب که در همان لحظات, سخنران, داستان حر را بررسی می کرد. حر یکی از سران سپاه مخالف بود که به جنگ با حسین)علیه السلام( آمده بود, ولی یک باره در میدان نبرد بر خود لرزید و وقتی اصحابش از او سؤال کردند که تو را چه شده است؟ نکند که از مرگ می هراسی؟ او در پاسخ گفت: به خدا سوگند! هرگز از مرگ هراسی ندارم ولی خود را مخیر می بینم که بهشت را برگزینم یا دوزخ را. او ناگهان اسب خود را به سوی حسین)علیه السلام( حرکت داد و به دیدار او شتافت و گریه کنان عرض کرد:  ای فرزند رسول خدا! آیا توبه برایم هست؟
درست در همین لحظه بود که دیگر نتوانستم طاقت بیاورم و شیون کنان خود را بر زمین افکندم, و گویا نقش حر را پیاده می کردم و از حسین)علیه السلام( می خواستم که  ای فرزند رسول خدا! آیا توبه ای برایم هست؟ یابن رسول الله! از من درگذر و مرا ببخش  صدای واعظ چنان تأثیری در شنوندگان گذاشته بود که گریه و شیون مردم بلند شد. دوستم که صدای فریادم را شنید, با گریه مرا در بغل گرفت و معانقه کرد. همان گونه که مادری فرزندش را دربر می گیرد و تکرار می کرد:  یا حسین! یا حسین!  لحظاتی بود که در آنان گریه واقعی را درک کرده بودم, و احساس می کردم اشک هایم قلبم را شست و شو می دهند و تمام بدنم را از درون تطهیر می کنند. آن جا بود که معنای روایت پیامبر)صلی الله علیه( را فهمیدم که می فرمود:  اگر آنچه من می دانسستم شما هم می دانستید هر آینه کمتر می خندیدید و بیشتر می گریستید . تمام آن روز را با اندوه گذراندم. دوستم می خواست مرا تسلی دهد و دلداری نماید و لذا برایم مقداری شربت و شیرینی آورد, ولی به کلی اشتهایم کور شده بود. از دوستم درخواست کردم که داستان شهادت امام حسین)علیه السلام( را برایم تکرار کند  زیرا چیزی از آن - نه کم و نه زیاد - نمی دانستم... . آنگاه هدایت شدم, ص 69-89.