سوال :چرا بر روی قبر امامان)علیهم السلام( گنبد و بارگاه می سازیم؟
پاسخ :قرآن کریم به مسئله بزرگداشت آثار اولیای الهی و بنای بر قبور به طور ضمنی اشاره کرده است:
 
  الف( بنای بر قبور, تعظیم شعائر الهی 
 خداوند متعال در قرآن کریم امر به تعظیم شعائر الهی کرده و آن را دلیل تقوای قلوب می داند, آنجا که می فرماید:  وَمَن یُعَظِّم شَعائِرَ اللَّهِ فَإِنَّها مِن تَقوَی القُلُوبِ   حج )22(, آیه 23.
    و هر کس شعائر دین خدا را بزرگ و محترم دارد, این, صفت دل های باتقواست.
 شعائر جمع شعیره, به معنای دلیل و علامت است.
 شعائر الله  یعنی اموری که دلیل و علامت و نشانه به سوی خداست و هر کسی که می خواهد به خدا برسد با آن دلیل و نشانه می تواند به خدا برسد.
 در قرآن کریم, صفا و مروه از شعائر الهی شمرده شده است:
  إِنَّ الصَّفا وَالمَروَةَ مِن شَعآئِرِ اللَّهِ   بقره )2(, آیه 851.   همانا صفا و مروه از شعائر دین خداست.
 و نیز شتری که برای نحر به منی برده می شود:  وَالبُدنَ جَعَلناها لَکُم مِن شَعآئِرِ اللَّهِ   حج )22(, آیه 63.   و نحر شتران فربه را از شعائر دین خدا مقرر گردانیدیم.
 این نیست مگر از آن جهت که این امور از نشانه های دین حنیف ابراهیم است و کسانی که با حضور خود در این مکان های مقدس و انجام مناسک به تعظیم شعائر الهی می پردازند در حقیقت از پیروان حقیقی ابراهیم حنیف هستند. بدیهی است بقیه مکان ها که به پیامبران و اولیای الهی تعلق دارد از این قاعده مستثنی نیستند. چنان که مسلمانان به نوبت می ایستند تا در محراب پیامبر)صلی الله علیه( نماز بخوانند و یا هر جا که پیامبر)صلی الله علیه( حتی توقف داشته به یادبود آن مسجد ساخته شده و مردم جهت بزرگداشت نام و یاد پیامبر)صلی الله علیه( به آنجا مراجعه می کنند.
 از این رو حفظ و صیانت آثار پیامبران و امامان)علیهم السلام( و بنای قبر و گلدسته برای آن ها نیز در راستای همین اهداف است  زیرا این اعمال در حقیقت تعظیم اشخاصی است که خود و سنتشان شعائر و راهنمایی به سوی خدایند.
 قرطبی در تفسیرش می گوید:  شعائر خدا عبارت است از عَلَم ها و نشانه های دین خدا  خصوصاً اموری که مربوط به مناسک است . تفسیر قرطبی, ج 21, ص 65.
 البته گنبد و بارگاه سازی نباید جنبه تزیینی و تجملاتی پیدا کند بلکه به مقدار حفظ هنر اسلامی و تعظیم شعائر الهی و جلب توجه احترام آمیز مردم باشد.
 
  ب( بنای بر قبور اولیای الهی مصداق ترفیع بیوت 
 خداوند متعال در قرآن کریم اذن داده که خانه هایی که در آن ها یاد خدا شده, رفعت پیدا کند, آنجا که می فرماید:  فِی بُیُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَن تُرفَعَ وَیُذکَرَ فِیهَا اسمُهُ یُسَبِّحُ لَهُ فِیها بِالغُدُوِّ وَالْآصالِ. رِجالٌ لا تُلْهِیهِمْ تِجارَةٌ وَلا بَیْعٌ عَنْ ذِکْرِ اللَّهِ...   نور )42(, آیات 63و73.   در خانه هایی که خدا رخصت داده رفعت یابد و در آن, ذکر خدا شود و صبح و شام در آن تسبیح ذات پاک او کنند. پاک مردانی که هیچ کسب و تجارت, آنان را از یاد خدا غافل نگرداند... .
 استدلال به آیه فوق متوقف بر بیان دو امر است:
 سیوطی از انس بن مالک و بریده نقل کرده که رسول خدا)صلی الله علیه( این آیه را  فِی بُیُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَن تُرفَعَ...  قرائت نمود, شخصی جلو آمد, عرض کرد: این بیوت کدامند؟ حضرت)صلی الله علیه( فرمود: بیوت انبیا. ابوبکر در این هنگام نزد رسول خدا)صلی الله علیه( آمد و خطاب به خانه علی و فاطمه)علیهم السلام( کرده و عرض کرد: ای رسول خدا! آیا این خانه از آن بیوت است که خدا و تو اراده کرده ای که تعظیم شود. پیامبر)صلی الله علیه( فرمود: آری, از بهترین آن بیوت است. در المنثور, سیوطی, ج 5, ص 05.
 شواهد تاریخی نیز بر درستی این گونه بزرگداشت دلالت دارد, چنان که  روزی که اسلام انتشار یافت, قبور پیامبرانی که مدفن آنها معلوم بود دارای سقف و سایبان و قبه و بارگاه بود, قبور هاجر و اسماعیل در مسجدالحرام و دانیال در شوش و هود و صالح و یونس و ذوالکفل در عراق و ابراهیم و اسحاق و یعقوب و یوسف در بیت المقدس همگی دارای بنا و بارگاه بودند.
 ابن تیمیه در کتاب الصراط المستقیم می گوید: در فتح بیت المقدس قبور انبیاء دارای بناء بود و تا سال چهارصد هجری درب آنها بسته بود.
 اگر ساخت بناء و بارگاه بر قبور شرک و حرام است, چرا تا زمان ظهور ابن تیمیه هیچ کس دستور به تحریم و تخریب نداده است؟! آیا مسلمان تر از ابن تیمیه تا آن زمان وجود نداشته است؟ برای اطلاع بیشتر به کتاب طبقات الکبری, ابن سعد, ج 1, ص 063 تا 305 مراجعه شود.
 علاوه بر اینکه حفظ آثار ملی و دینی و بزرگداشت شخصیت های بزرگ اجتماعی از اصول پذیرفته شده نزد همه اقوام و ملت هاست و نشانه هویت و پیشینه آن ملت است به ویژه اگر به تقویت جنبه های مثبت و حفظ ارزش ها کمک کند چنان که بنای یادبود شهید گمنام در میدان اصلی شهرهای مهم جهان در همین راستاست.
 همچنین خداوند متعال درباره ی اصحاب کهف و مشورتی که درباره ی آن ها داشتند می فرماید:  قالَ الَّذِینَ غَلَبُوا عَلَی أَمرِهِم لَنَتَّخِذَنَّ عَلَیهِم مَسجِداً   کهف )81(, آیه 12.   ولی آن ها که از رازشان آگاهی یافتند ) )و آن را دلیلی بر رستاخیز دیدند( ( گفتند: ما مسجدی در کنار ) )مدفن ( (آن ها می سازیم ) )تا خاطره آنان فراموش نشود( ( .
 مطابق برخی از تفاسیر این پیشنهاد از جانب موحدان بوده تا مردم به زیارت اصحاب کهف آمده و در کنار آن ها در مسجد نماز و دعا بخوانند. و خداوند این پیشنهاد را نقل کرده و آن را اشکال نکرده است و لذا از تقریر آن استفاده ی جواز می شود.